“సరే అత్తా, అలాగే, నీకు శ్రమ ఇచ్చాన ఏమన్న, నువ్వు అడిగావ్ కాబట్టే చెయ్యమన్నను..”
“అబ్బే అదేంలేదురా కన్న, నీకోసం ఎమైన చేస్తా, డోంట్*వర్రీ రా.” అంటూ కిందకువెళ్ళింది. అత్త అలా కిందకు వెళ్ళగానే అను బయటకి వచ్చింది, ముసి ముసి నవ్వుతో నా దగ్గరకు వచ్చి నన్ను కావలించుకుని అల్లుకుపోయింది.నేను తనని బాగ గుండెలకేసి హత్తుకుని, నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టా,
“బాగుందా..” అవును అన్నట్లు తల ఊపింది నవ్వుతూ.
“ఇంకా కావాలా..” అవును అంటూ కళ్ళేగరేస్తూ చిన్నగా ఎగిరింది.
“దొంగా..ఇవ్వళ్టికిది చాల్లే..నువ్వొచ్చాక ఇంక మనకి అన్ని శొభనరాత్రులే కదా..” తను నా బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టింది, నేను తన పెదాలందుకుని సుతిమెత్తగా ఒక చిన్న కిస్ ఇచ్చా. ఇద్దరం బాల్కని తలుపులు వేసేసి,కిందకు వెళ్ళాం.
మర్నాడు పొద్దున్నే వాళ్ళిద్దరు వెళ్ళిపోయారు. వర్షం కాస్త తుఫానుగా మారినట్లుగా ఆకాశమంతా కారుమబ్బులతో నిండిపోయింది.అత్తవాళ్ళు ఒక గంటలో పూణే వెళ్ళిపోతారు విమానంలో. వాళ్ళకి టా టా చెబ్తూ గేట్ దగ్గరే నిలబడి పోయాను, ఆకాశానికేసి చూస్తూ. ఒక్క నిమిషం చాలు మనసుకు, మనల్ని ఎక్కడెక్కడికో తీసుకుపోతుంది. నా గతమంతా ఒక సినిమా రీలు లాగా గిర్రున తిరిగింది.ఒక్కోసారి మనకి మన గతస్మ్రుతులు వచ్చినప్పుడు, ఎంత సమయం గడచి పోయిందో తెలియదు.అందులో ఉండే ఘాడత మన ప్రస్తుత కాలాన్ని కుదిస్తుంది. ఐన్ స్టీన్ సాపెక్ష సిద్ధాంతం కూడా బహుశా అలాగే పుట్టిందేమో. కొంచెం సేపు అయ్యాక, ఇహ లోకంలోకి వచ్చాను. అలా వచ్చి రాగానే, మొట్టమొదటిగా గుర్తుకువచ్చింది, స్నేహా.”బాప్ రే, ఇప్పుడు దీనితో ఎన్ని తంటాలో..” అనుకుంటూ ఇంటి వైపు నడిచా గేట్ వేసి.ఇంట్లోకి వెళ్ళగానే, ఇల్లంతా ఖాళీగా ఉంది, ఇన్ని రోజులు వాళ్ళిద్దరికి అలవాటు అయ్యానేమో? స్నేహా తన గదిలో ఉంది. నాకు ఆకలిగా ఉంది, పొద్దున్నే టిఫిన్ చెయ్యకపోతే ఆరోజు బుర్ర పనిచెయ్యదు. కిచెన్లోకి వెళ్ళి చూసా, అక్కడేమి లేదు. వెంటనే స్నేహ దగ్గరికివెళ్లా, తన గది తలుపు వారగా వేసి వుంది,మెల్లిగా తలుపు తట్టా,”స్నేహ, స్నేహ..” ఉహూ సమధానం లేదు. మెల్లిగా తలుపు నెట్టా, కొద్దిగా తలను లోపలికి పెట్టి చూశా, తను పడుకోని ఉంది అటు తిరిగి, వెంటనే తలుపు మెల్లిగా దగ్గరికి వేసి, ఇవతలకు వచ్చేశాను. వెంటనే కిచెన్లోకి వెళ్ళి, ఫ్రిజ్లో ఎగ్స్ ఉన్నై, అవి తీస్కోని ఆమ్*లెట్ వేస్కున్నాను. టీవీలో వార్తలు చూద్దామని, సోఫాలో కూర్చున్నా. వార్తల్లో అంతా వచ్చే తుఫాను గురించి చెబ్తున్నారు. తుఫాను ముదిరి సైక్లోన్ గా మారే అవకాశం వుందని అందుకే అందరు కూడా ముందు జాగ్రత్తగా, అన్ని సరుకులు, అవసరమైన సామన్లు, తిండి పదార్దాలు, కూరగాయలు సమకూర్చుకోవాలని టీవి యాంకర్ పదే పదే చెప్తుంది. అన్ని ఛాణెళ్ళు దాదాపుగా ఇదే వార్తలు చెబ్తున్నాయి.
కాసేపు చూశాక నాకే విసుగు పుట్టి, టీవి కట్టేసి, నా రూంకి వెళ్ళిపోయా.ఎప్పుడు నిద్ర పట్టిందో కానీ, నేను లేచే సరికే రాత్రి ఏడు గంటలయ్యింది. వెంటనే మొహం కడుక్కోని, కిందకు వెళ్ళా. కింద హాల్లోస్నేహ బుజ్జిగాడిని ఒళ్ళో పెట్టుకుని, టీవి చూస్తోంది.”హెయ్, స్నేహా నాకు బాగ నిద్ర పట్టింది, మొద్దులా నిద్రపోయా, ఏం చేస్తున్నావ్?” అంటూ సోఫాలో కూర్చున్న.తను మాత్రం టీవి చూస్తోంది, “హెయ్, నిన్నే స్నేహా, ఎక్కడఉన్నావ్? టీవీ లో మునిగిపోయావే?” అంటూ నవ్వుతూ మళ్ళీ అన్నా.తన వైఖరి నాకు అర్థం అవుతూనే ఉంది, కాని ఎందుకో నేను ఎక్కువగా ఆలోచిస్తున్నానేమో అనుకుని ఊరికే ఉన్న.ఇంతలో ఉనంట్లుండి కరెంట్పోయింది.”అర్రే, అనుకున్నా, పొద్దున్నే టివిలో చెప్తుంటే, ఇక్కడె ఉండు నేను వెళ్ళి కొవ్వొత్తి తెస్తా…” అంటూ పైకి లేచా. కిచెన్*లోకి వెళ్ళి, నేను కొవ్వొత్తి తెచ్చే దాక స్నేహా అలానే కూర్చొంది, ఇంతలో బుజ్జిగాడు ఏడవటంమొదలు పెట్టాడు. తను వెంటనే అక్కడి నుండి తన రూంలోకి వెళ్ళింది. నాకు చిర్రెత్తు కొచ్చింది, ఇంక నిగ్రహించుకోవడం నావల్ల కాలేదు.ఇవ్వాళ అటో్ఇటో తేల్చుకోవాలనిపించింది. అలాగే సోఫాలో కూర్చున్నా, బుజ్జిగాడునిద్రపోయాడు అనిపించిన తర్వాత, తన రూమ్ దగ్గరికి వెళ్ళి, “స్నేహా, స్నేహా..కొంచెం బయటకు వస్తావా నీతో మాట్లాడాలి.. ” బయట జోరుగా వాన, చాల పెద్దది అయ్యింది.
ఉరుములు అప్పుడప్పుడు మెరుపులు, ఇంట్లోకరంట్ కట్ అయ్యి, కేవలం కొవ్వొత్తి వెలుగు మాత్రమే ఉంది. పిలిచినా పలకట్లేదు, నాకు ఇంకా ఒళ్ళు మండింది, ఇది టూ మచ్ అనుకుని, తలుపు కొంచెం తెరిచి చూసా. తను అలానే బెడ్ పైన ఉంది.బుజ్జిగాడు నిద్ర పోయాడు, “స్నేహా” తనకు మాత్రమే వింపడెట్లు అన్నా, తను ఉలుకు పలుకు లేదు, ఇంక లాభం లేదు అనుకుని, తన బెడ్ దగ్గరికి వెళ్ళి, కొంచెం గట్టిగానే “స్నేహా, నీతో కొంచెం మాట్లాడాలి, బయటకు వస్తావ?” అంటూ తన చేతి మీదతట్టా. చీకట్లో కనపడలేదు కాని, తను హెడ్*ఫోన్స్ పెట్టుకుని పాటలు వింటునట్లుంది. ఉలిక్కిపడి నన్ను ఆ చీకట్లో చూసి, కెవ్వుమని అరవబోయి ఆ శబ్దం తన గొంతులోనే ఆగిపోయింది,”ఎంటి ” అన్నట్లు సైగ చేసింది.బయటికిరా అనంట్లు నేను సైగ చేసి, ద్వారం వైపు నడిచా.తను నా వెనుకనే వచ్చింది.బయటకు వచ్చీ రాగానే,నేను ఇంక చెలరేగి పోయా,
“స్నేహా, ఒక్కటడుగుతాను చెప్తావా?”
“ఎంటీ?”
“నాతో ఎందుకలా ప్రవర్తిస్తున్నావ్, నేను వచ్చినప్పటినుండి చూస్తున్నాను?నీకేం ద్రోహం చేశాను, నాతో బాగ ఉండోచ్చుగా అందరిలాగానే.” నేను చెప్పటం అయిపోగానే, తను ఒక్క క్షణం నావైపు చూసి, గిరుక్కున తిరిగి తనరూమ్ వైపు వెళ్ళిపోసాగింది, నేను వెంటనే తన మోచెతిని పట్టుకుని వెన్నక్కు లాగా, తను తుళ్ళిపడబొయి, వెంటనే నావైపు కోపం గా తిరిగి,
“వొదులు నన్ను, ఇంట్లో ఎవ్వరు లేని సమయం చూసి, నాతో ఇలా ప్రవర్తిస్తావా? ఉండు నీపని చెప్తా..” అంటూ, ఫోన్ వైపు వెళ్ళ సాగింది, నేను వెంటనే తనకంటే ముందుగా ఫోన్ దగ్గరుకు వెళ్ళి, దాని వైరు పీకేశా.
“ముందు నాకు సమాధానం చెప్పు, ఆ తరువాత ఎవ్వరికి కావాలన్న ఫోన్ చేస్కో, ఎందుకు నాతో ఇలా ప్రవర్తిస్తున్నవ్? నాకు తెలియాలి.” తన ప్రయత్నంలో ఫెయిల్ అయినందుకు ఉక్రోషంతో,
“ఎందుకు, తెలుసుకోని ఏంచేస్తావ్? ముందు ఆ ఫోన్ వైర్ ఇలా ఇవ్వు, లేదంటే పోలిస్ కంప్లైంట్ ఇస్తాను…” అంటూ ఆవేశ పడ సాగింది. విచిత్రంగా అంత కోపంలో కూడా నాకు నవ్వు ఆగలేదు, పక పకామని నవ్వుతూ సోఫాలోపడ్డా,
“పో..పోలి..పోలిస్ పిలిస్తావా, నాపైనా, హ హ హ హ…నిజ్జంగా స్నేహా, నిజంగా నువ్వు అలా చేస్తావా..? ” అంటూ నేను నవ్వు ఆపుకుంటూ అడిగా.
“చేస్తా..” అంటూ నా చేతిలోని వైర్ తీస్కోబోయింది, నేను వెంటన్నే దాన్ని లాక్కుని,
“అసలు నీకు ఎమైంది, ఇలా ప్రవర్తిస్తున్నావ్? నేనిక్కడ ఉండదం నీకు ఇష్టంలేదా?”
“లేదు“
“అదే, ఎందుకని?”
“తెలుసుకోని ఏం చేస్తావ్? వెళ్ళిపోతావ..”
“…”
నిశ్శబ్దం, నాలోనా? బయటా?
“ముందు నువ్వు చెప్పు, ఆ తరువాత నేను వెళ్ళడమా, ఉండడమా అని ఆలోచిస్తా.”
“నీ లాంటి మగాళ్ళంటె నాకు అసహ్యం?”
“నా లాంటి వాళ్ళు అంటే? నాగురించి నీకు పూర్తిగా తెలుసా?”
“తెలుసు“
“ఏం తెలుసు“
“మీ మగాళ్ళు అందరు ఒకటే, ఒక ఆడ దాని దగ్గర మీ మగాళ్ళు ఏమి ఆశిస్తారో తెలియంటువంటి అమాయకురాల్ని కాదు నేను.”
“అంటె నేను ఏమి అశించి ఇక్కడికి వచ్చానను కున్నావ్?”
“ఏముంది, నిస్సహాయురాలైన మా అమ్మని, మమ్మల్ని మోసం చేద్దామని, మా దగ్గర ఉన్న డబ్బుని, కుదిరితే మమ్మల్ని మోసం చేద్దామని వచ్చుంటావ్, అంతేనా?” తన మొహంలో ఎదో తెలియని సంతోషం, ఇలా నన్నుకడిగి పారేస్తున్ననందుకనుకుంటా…
“నా గురించి చాల పొర్పడ్డావ్, స్నేహా” నా గొంతులో మార్ధవం, తెలియని బాధా వినిపించాయి, నాకే, తనకి కాదు. తనకి నేను ఒక లేడి పిల్లని వేటాడే వేటగాడిలా, గొర్రె పిల్లని గొంతు కోసే కసాయి వాడిలా కనిపిస్తున్నాను.
“నేను నమ్మను, నీ లాంటి మగాళ్ళని నమ్మను..మంచిగా ఉంటూ, తియ్యని మాటల్ని అవతలి వాళ్ళపైన ప్రయోగిస్తూ, వాళ్ళని సరైన సమయంలో గొంతుకోసి, నమ్మించి మోసం చేసే నీలాంటి వాడిని ఎమంటారో తెలుసా,మ్రుగాలు, మాన్వ మ్రుగాలు..”
“చాలు, ఇక ఆపు, నా కోపం కట్టలు తెంచుకునే దాక నన్ను ఉసిగొల్పద్దు.. నా గురించి కాని, నేను పడ్డ కష్టాల గురించి కాని నీకు ఏమి తెలియదు. ఊరికె నీకు జరిగిన అన్యాయానికి అందర్ని కారణభూతుల్ని చెయ్యడం ఎలాంటిన్యాయం?” తను స్థాణువు అయి నిన్ల్చుని, నా వైపు తీక్షణంగా చూసింది. తన మనసులో ఉన్న విషయాన్ని నేను పుస్తకం చదివినట్లుగా తనకి అనిపించసాగింది.
“అవును, నాకు జరిగిన అన్యాయం ఈ ఇంట్లో మరెవ్వరికి జరగకూడదని నా ప్రయత్నం“
“అందుకని, నన్ను కూడా ఆ గాటికి కట్టి, ఒక దోషిలా నిలపెడతావా? నేను ఎన్ని కష్టాలు పడ్డానో తెలుసా, నాకున్న ఒకే ఒక ఆధారం, అత్త. తను నన్ను చిన్నప్పుడు బాగా చూసుకుంది, నా అన్న వాళ్ళు లేకపోతే, తనే అన్నిఅయి చూసింది. ఆ అభిమానంతోనే నేను మిమ్మల్ని ఎంతో కష్టపడి వెతికి, వచ్చానే కాని, మీ ఆస్తి పాస్తులని చూసి కాదు. సిగ్గులేకుండా మాట్లాడకు..” ఈ మాటకి తనకి రోషం పొడుచుకు వచ్చింది,
“నాకు కాదు సిగ్గు లేనిది, నీకు. ఇన్ని మాటలు అంటున్నా, ఇంకా ఇక్కడే ఉన్నా వంటే, నీకు సిగ్గులేదు. ఫో బయటకు, నీ మొహం మాకు చూపించకు” నాకు కడుపు కాలింది,
“ఎంత మాటన్నావే, నిన్ను..” అంటూ అప్రయత్నంగా నా చెయ్యి పైకి లేచింది, తనని కొడదామని అస్సలు ఉద్దేశ్యమే లేదు, కాని శరీరం ఇలాంటి పరిస్థితులలో అలా చేస్తుంది. కాని నా విషయంలో అది కొంచెం ఆలశ్యంగా పనిచేసింది, నా చెయ్యి ఎత్తడం చూసి,తను వెంటనే తన చేతికి పని చెప్పింది, అంతే నా చెంప చెళ్ళుమనిపించింది. పైకి లేచిన నా చెయ్యి అలానే నా చెంప మీద కెళ్ళి చేరింది. ఒక పెద్ద మెరుపు మెరిసింది, నన్ను కొట్టిన తనకి కూడాఅర్థం కాలేదు ఏం జరిగిందో, అలానే నిలబడిపోయింది. నేను అలానే సోఫాలో కూర్చోని పోయా.భయంకరమైన నిశ్శబ్ధం, బయట వర్షం, హోరు గాలి, ఉరుములు. ఆకాశం కూడా ఉరుమింది, తర్వాత ఏమి జరుగుంతుందో చూడాలిఅన్నట్లుగా, మెరుపులు మెరిపించి, కిటికీలోంచి తొంగిచూస్తోంది.
నాకు ఒళ్ళు మండిపోతుంది, కాసేపు అసలు ఏం జరిగిందో అర్థం కాలేదు, బుర్ర పనిచేయాడం ఆగిపోయింది. పళ్ళు బిగిసుకున్నాయి, చెయ్యి పిడికిలి బిగుస్కుంది, ఊపిరి గట్టిగా పీల్చినప్పుడు ముక్కు పుటాలు పెద్దవిఅయ్యాయి, పిచ్చి కోపంలో పైకి లేచా, ఆ ఊపుకు తను భయపడింది, భయంతో వెనక్కు జరిగింది, నేను పైకి లేచి తనవైపు నడిచా,తను భయంతో వణికి పొతుంది, కుడి చెయ్యి సగం వరకి మడిచి, తనకడ్డంగా రక్షణగాపెట్టుకుంది, ఏ క్షణంలోనైనా దెబ్బని కాచుకునేందుకు. అలా జరిగి, జరిగి వెళ్ళి గోడకి ఆనుకుంది, నేను చెయ్యి ఎత్తి గట్టిగా తనని ఒకే గుద్దు గుద్దు గుద్దుదామనుకున్నా, “ఆ..” తను అలానే మోకాళ్ళ మీద కింద కూర్చుండిపోయింది. తన చెయ్యిని నాకడ్డుగా పెట్టి. ఎత్తిన చెయ్యి, అలానే ఉండిపోయింది నాకు.
ఏదొ దెయ్యం పట్టి వదిలినట్లు నేను నా తల విదిల్చా. రెప్ప పాటులో జరగబోయె అనర్ధంనాకు అర్ధం అయ్యి, వెంటనే నా చెయ్యి కిందకు వచ్చేసింది, నిస్సహాయంగా కింద కూర్చున్న తనని చూసి జాలి వేసి, వెనక్కు తిరిగా, నేను వెనక్కు తిరగడం చూసి, వెంటనే పైకి లేచి, “ఒరెయ్, నీకంత సీన్ లెదురా, దమ్ముంటే కొట్టరా చూద్దాం..” అంటూ అరిచింది. నా శరీరం బొమ్మలా ఆగిపోయింది, పిడికిలి బిగుసుకుంది, నా కళ్ళు ఒక్కసారి మూసుకున్నయి దీనికి ఎల బుద్ధి చెప్పాలో అన్నట్లుగా, “నీకంత లేదురా, మమ్మల్ని మోసం చేద్దామని వచ్చావ్ కదా, నీ సంగతి నాకు తెలిసిపోయింది ఇప్పుడు, ఏం చేస్తావ్ నన్ను చంపుతావా?” అంటూ హిస్టీరిక్*గా అరిచింది పిచ్చి పట్టినట్లుగా. నా శరీరం వెన్నక్కు తిరిగింది, ఇహదీనికి బూద్ధి చెప్పే సమయం ఆసన్నమైంది, స్పీడ్*గా తన దగ్గరుకు వెళ్ళా, తను నన్ను ఏదో అనబోయి నోరు తెరిచింది నా స్పీడ్ చూసి, పక్కకు తప్పుకుందామనుకునే లోపలే జరిగిపోయింది… నేను తనని అమాంతం తనని చుట్టేసి గోడకి అదిమిపెట్టా, నా రెండు చేతులు తన రెండు చేతులని గోదకి అదిమినయి, నా రెండు కాళ్ళూ తన రెందు కాళ్ళని గోడ వైపు గట్టిగా అదిమిపెట్టాయి.
నా జఘన భాగముతో తన శరీరాన్నిపూర్తిగా గోదకు అదిమా. తన తల మాత్రమే ఇప్పుడు కదలాడుతుంది అటూ ఇటూ. “వద్లరా, నన్ను వదులు..”అంటూ తన తలను అటూ ఇటూ కదుల్స్తూ తన శరీరంతో నన్ను వెన్నక్కు నెట్టడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. ఒడ్డున పడ్డ చేప పిల్లలా గిల గిలా కొట్టుకుంటున్నది. కాని న ధ్రుఢమైన శరీరంతో తనుపోటీపడలేక పొతుంది, అంతకంతకూ నా బలాన్ని పెంచుతూ తనని పూర్తిగా అశక్తురాల్ని చేసేస్తున్నా.ఇంకా గట్టిగా అదిమిపెట్టా. మా ఇద్దరి మధ్య కేవలం శ్వాస తగిలేంత దూరమే ఉంది. తన వెచ్చటి శ్వాస నాకు తగులుతుంది.కోపంతో తను గట్టిగా ఎగ పీలుస్తూ, “హెల్ప్, హెల్ప్..” అంటూ అరుస్తుంది. “ముయ్,నోరు మూస్తావాలేదా..” అని గదిమా.. ఒక్కసారిగా తప్పించుకునే ప్రయత్నాలు ఆపి, బిత్తరచూపుల్తో నా వైపు చూసింది. “ఎంత మాటంటే అంత మాటంటావ? ఏంటి నేను చేతకాని వాడినా, నాకు నిన్ను కొట్టటం రాదా, చూస్తావా నా మొగతనం?” అంటూ చప్పున నా పెదవులతో తన పెదవులని చప్పున మూసేసా,తను “ఊ..ఊ..ఊఘ్..” అంటూవిశ్వప్రయత్నం చేస్తుంది, అయినా ఒక మగవాడి పశుత్వం ముందర ఒక స్త్రీ కేవలం ఆటబొమ్మైపొయింది. ఇది ఇద్దరు వ్యక్తుల మధ్య స్నఘర్షణ కాదు, ఒక ప్రక్రుతి పురుషుడి మధ్య. తను పిడుగులు కురిపించే ఆకశమయితె,నేను దాన్ని తనలో ఇముడ్చుకునే భూమిని, తను వంటి చేత్తో ఆపగలిగే గాలిని కాదు నేను, నేను వ్రుక్షాలను ఊడల్తో సహా పెకిలించి వేసే తుఫానుని, తను నన్ను ఆపగలదు, కాని నాలో ఉన్న మొగాడిని కాదు. ఒకే ఒక్క క్షణం,తను గింజుకుంటుంది, నా పెదవులు తనని చుంబిస్తూనే ఉన్నయి, నాలోని మ్రుగాడు నిద్దురలేస్తున్నడు, నా శరీరం తనని చుట్టెస్తుంది పూరిత్గా, నా కాళ్ళు అప్రయత్నంగా తన వెన్నక్కు వెళ్ళి పోయి, తనని నా దగ్గరకులాక్కుంటుంది.
ప్రక్రుతి క్రీడకు నా శరీరం తయరవుతుంది, ముద్దమందారంలా ఉండే తన మొహాన్ని నాకు పదే పదే చూపిస్తూ నా మనసు, నా శరీరాన్ని ప్రేరేపిస్తూ, తను ఇంకా ఇంకా కావాలని అన్నట్లుగా, ఇంకా ముందుకుముందుకు లాగి, నా జఘన భాగానికి తన శరీరాన్ని అతుక్కునేట్లుగా గట్టిగా అదిమిపెట్టింది.నాలోని పశుత్వం పూర్తిగా బయటకు వచ్చేసమయం ఆసన్నమయింది. ఇంతలో పెద్ద పిడుగు దూరంగా ఎక్కడొ పడిన శబ్ధం, ఒక్కసారిగా నాలోని పశువు ఆగాడు. బహుశా తన ఆర్తనాదాలు ఆకాశానికి వినిపించి, తను ఉరుమి నన్ను భయపెట్టడానికన్నట్లుగా పిడుగులు కురిపిస్తున్నదేమొ అన్నట్లుగా వెను వెంటనే రెండు మూడు పిడుగులు పడ్డాయి.నాశరీరం తనని అదిమిఉంది ఇంకా, నేను మాత్రం ఈ లోకంలోకి వచ్చెశాను, మెల్లిగా నా శరీరం తనని పట్టు తప్పించింది, మెల్లిగా వెన్నక్కు జరిగా, జరిగింది అర్థం అయ్యి, నా రెండు చేతులు అప్రయత్నం గా కట్టుకున్నా,తనుఅలానే కుప్ప కూలి, రెండు మోకాళ్ళ మధ్యలో తలపెట్టుకుని చిన్నగా ఏడుస్తుంది. ఇద్దరం షాక్*లో ఉన్నాం, తను ఏడుస్తుంది, నేను ఏడవట్లెదు అంతే తేడా..మగాడు ఏడవకూడదు కదా? “సారీ..” అంటూ నేను వెనక్కు జరిగా.. అప్రయత్నంగా వచ్చిన మాట అది. తను అలానే షాక్ కొట్టిన దానిలాగ రాయి అయిపోయి నేలవైపు కన్ను ఆర్పకుండా చూస్తోంది.. గొంతు తడి ఆరిపోయింది.
మాట పెగల్టంలేదు, తనుషాక్*లో ఉంది.. “సారి, సారి స్నేహా, ఐ యామ్ రియల్లీ సారి.. నన్ను క్షమించు..నేను పెద్ద తప్పు చేశాను..” తను ఏమి మాట్లాడడం లేదు. ఇంతలో పిల్లవాడి ఏడుపు వినిపించింది,ఉన్నఫళంగా పైకి లేచి పరిగెత్తిపోయింది. అదే ఒక స్త్రీ కి, ఒకఅమ్మకి తేడా. బిడ్డ ఏడుపు విని ఎలాంటి పరిస్థితులలో ఉన్నా కూడా అమ్మతనం తనని వివశురాల్ని చేస్తుంది. తన బిడ్డ అవసరం చూడడం తప్ప తనకేమైనా ఫర్వాలేదు అనుకుంటుంది. తను వెళ్ళడం చూసి నేను నా రూమ్వైపు పరిగెత్తాను.నా రూమ్*లోకి వెళ్ళి బెడ్ పైన అలానే పడ్డాను. అసలేం జరిగిందో, ఎందుకలా ప్రవర్తించానో అర్థం కావట్లేదు.వేల ఆలోచనలు ఒక్కసారిగా నా మనసుని చుట్టుముట్టి, నా మనసుని కకావికలం చేస్తున్నయి. నా మాటలే నాకువినిపిస్తున్నయి, ఎందుకలా ప్రవర్తించానో, ఒక మ్రుగంలా, పశువులా, ఒక నిస్సహాయత ఆడ దానిపైనా నా ప్రతాపం, అందుకేనా ఇక్కడికి వచ్చింది, అత్తకి తెలిస్తే ఎమవౌతుంది తను, తన మనసు ఎంత బాధపడుతుందో? అదిచూసి నేను తట్టుకుంటానో లేదో? ఇలా ఆలోచనలు ఒక్కొకటిగా నన్ను చుట్టుముట్టేశాయి. చ చా అనుకుంటూ బలంగా నా పిడికిలితో బెడ్డుని కొట్టాను. పొద్దున్నే నేను ఇక్కడనుండి వెళ్ళి పోవాలి అనుకున్నా. బయట వర్షంతుఫానుగా మారిపోయింది పూర్తిగా, ఆకాశం తన బాధను, నిరసనను తెలుపుతూ ఉరుములు మెరుపులు కురిపిస్తూనే ఉంది రాత్రంతా. పొద్దున్నే నేను కళ్ళు తెరిచేప్పటికీ ఇంకా తుఫాను అలానే ఉంది, ఇంకా కొంచెం ముదిరి నట్లుంది, నేను వెంటనే వడి వడిగా నా బట్టలన్ని సర్దుకుని, రెడీ అయ్యి కిందకు వచ్చేశా..
మెయిన్ డోర్ వద్దనే పైకి మెట్లు ఉంటాయి, వెళ్ళితెరిచా, బయట హోరు గాలి, వాన, ఒక్క అడుగు ముందుకు పడి ఆగింది. ఎక్కడొ చిన్నగా ఏడుపు చెవికి వినిపించినట్లయింది. తల వెన్నకు పెట్టి విన్నా, బయట వాన ఇప్పుడు సగం తెరిచిన తలుపులోంచి ఇంట్లోకి విసురుగావచ్చింది. ఇంకొంచెం వెన్నక్కు అడుగు వేసి, విన్నా, “అవును అది బుజ్జిగాడి ఏడుపే..అనుమానం లేదు..” అనుకుంటూ వెంటనే తలుపు వేసేసి, స్నేహా రూమ్ వైపు నడిచా, రూమ్ డోర్ తెరిచే వుంది, దగ్గరికి వెళ్ళే కొద్ది ఎడుపుస్పష్టంగా వినిపించ సాగింది, రూమ్ లోకి వెళ్ళి చూసే సరికి, స్నేహ వాడిని తన వొళ్ళో కూర్చోపెట్టుకుని సముదాయిస్తుంది, హఠాత్తుగా వచ్చిన నన్ను చూసి, అలాగె ఉండి పోయింది నా వైపు చూస్తూ, నాకు ఎమి చెప్పాలో అర్థంకాలేదు, ఇద్దరం ఒకరి వైపు ఒకరం చూసుకున్నాం, ఎవ్వరికి ఏం అనాలో అర్థం కావట్లేదు, ఇంతలో మళ్ళీ బుజ్జిగాడి ఏడుపు వినిపించింది, ఇద్దరం ఒకే సారి కిందకు వాడి వైపు చూశాం, అప్పుడు గమనించా వాడి నుదుటి పైనచిన్న గుడ్డ ముక్క, తడిపి ఉంది, “ఎమయింది వాడికి..” “…” “స్నేహా ప్లీజ్, చెప్పు..” “రాత్రినించి జ్వరం..” ముక్తసరి సమాధానం “మరి ఎమన్న మందులు వేశావా?” “వాడాను కాని ఎమి పని చెయ్యటంలేదు..” కొద్దిగా ఏడుపు తన మాటల్లో. నేను దగ్గరికి వెళ్ళి వాడి చేతిని పట్టుకుని చూశా, వొళ్ళు కొంచెం వేడిగానే ఉంది. “షిట్, జ్వరం ఉన్నట్లుంది, ఇప్పుడేం చెయ్యాలి..” నాకు ఏం పాలుపోవట్లేదు. తన ఏడుపు ఎక్కువయ్యింది. “స్నేహ, ప్లీజ్, కంగారు పడకు, నన్ను ఆలోచించనీ.. ” “మనం వెంటనే హాస్పిటల్*కి వెళ్దాం పద” తను మాత్రం వాడి వైపు చూస్తూ ఇంకా ఏడుస్తుంది.. నేను గట్టిగా తన భుజాలను పట్టి ఊపా. “స్నేహా, పిచ్చి పట్టిందా నీకు, ఇంకా ఇలానే ఉన్నావంటె, వాడికేమవుతుందో తెలుసా? పద వెళ్దాం..” తను నా వైపు తీక్షణంగా చూసింది కసేపు, ఇంతలో వాడి ఏడుపు పెద్దదవటంతో వెంటనే తన మనస్సు మార్చుకుంది,
తనలో కదలికలు రావటంతో నేను కూడ నా బ్యాగ్ ను పక్కనే పడేసి, “ఏ హాస్పిటల్ లో చూపించాలి, ఫోన్ నంబర్ ఉందా..” “ఆ డ్రాయర్్*లో ఉంది..” నేను వెంటన్నె ఫోన్ నంబర్ తీస్కుని, హాల్లోకి వెళ్తూ “త్వరగా వాడి బట్టలు, తీకుని రా..” అంటూ హాల్లోకి పరిగెత్తాను. తను కూడ వెంటనే లేచి, వాడి మందులు చీటీ, ఇంకా కొన్ని బట్టలు సర్దడం మొదలు పెట్టింది. నేనె ఫోన్ ట్రై చేస్తుంటె ఎంగేజ్ వస్తుంది, ఇంతలో తను బుజ్జిగాడి బ్యాగ్ తగిలించుకుని, వాడిని భుజాన వేస్కుని హాల్లోకి వచ్చింది. “ఎంగేజ్ వస్తుంది, ఇంకో నంబర్ ఏమన్నా ఉందా..” “ఉహు లేదు..ఎప్పుడూ ఆ హాస్పిటల్కే వెళ్తాము…” తను కంగారు పడటం మొదలు పెట్టింది.
